✅دیباج ۱۳۴
🔶آتــشگیــرهدوزخ
🖊علیرضا مکتبدار
📌یکی از بزرگان شهر سامرا به همراه گروهی از نمازگزاران، در مسیر بازگشت از مسجد به خانه، به کودکانی برخورد کرد که شادمانه با اسباببازیهای خود، گرم بازی بودند. دست پرمهر خود را بر سر آنان کشید و به چهره آنان لبخند زد.
📌ناگاه صدای گریه کودکی خردسال که در گوشهای ایستاده بود، توجهش را جلب کرد. گمان کرد گریه آن کودک بهخاطر آن است که چون دیگر کودکان، اسباببازی در اختیار ندارد؛ لذا جلو رفت و با مهربانی به او گفت:
📌فرزندم! ناراحت نباش و گریه نکن. من حاضرم هر نوع اسباببازی را که دوست داشته باشی برایت بخرم.
📌حسن بن علی، فرزند امام هادی علیهالسلام، با زبان کودکانه خود اینگونه به آن مرد پاسخ داد:
«ای کم خرد! مگر ما انسانها برای سرگرمی و بازی آفریده شدهایم که با من این چنین سخن میگویی!»
📌مرد که از پاسخ آن کودک شگفتزده شد بود، پرسید: پس برای چه آفریده شدهایم فرزندم؟
و کودک پاسخ داد: «خداوند ما بندگان را برای فراگیری دانش و معرفت و عبادت و ستایش خویش آفریده است.»
👇