او فردی با تقوا، مؤمن، شجاع و فروتن بود اهل توکل و توسل، و همواره به اهل بیت (ع) توسل می جست.اهل نوافل و تهجد بود. مادرش می گوید:علی همیشه در انبار کاه گلی می خوابید، هر چه اصرار می کردم که در اتاق بخوابد، قبول نمی کرد و می گفت تن را نباید به جای نرم و راحت عادت داد. یک شب رفتم سراغش و دیدم چراغ گرد سوز روشن است و او به نماز شب ایستاده است یک بار هم هنگام نماز شب روی سجاده به خواب رفته بود در حالیکه چراغ نفتی دود کرده و او از حال رفته بود که سریع او را بیرون آوردند و پس از چند دقیقه حالش بهتر شد. قمی مصداق بارز آیه "اشداء علی الکفار و رحماء بینهم" بود. به افراد مؤمن و متعهد علاقه داشت و از افراد بی قید و لاابالی بی زاری می جست. عاشق امام بود و با تمام وجود خود را مرید او می دانست. به مناجات (شعبانیه) و (دعای کمیل) علاقه وافر داشت و همواره فرازهایی از آنها را از حفظ زمزمه می کرد. به اصل (امر به معروف و نهی از منکر) عمل می کرد. مادرش می گوید: روزی یکی از زنان همسایه، با حجاب نامناسب به منزل ما آمد، علی خیلی ناراحت شد و از من می خواست که به او تذکر دهم. گفتم که من خجالت می کشم، خودش جلو رفت و با زبان ملایم و مؤدبانه در حالی که چشمش را به زمین دوخته بود به آن خانم تذکر داد. 📡 ایتا http://eitaa.com/DefaeMoqaddas