هدایت شده از آستانِ مهر
💚روایت چهارم این روایت، درست زمانی شروع می‌شود که تمام نگاه‌ها به سمت گودال است، یک گودال کوچک که در آن یک بزرگ مرد را، حسین را، ارباً اربا کرده‌اند. از کودکی به ما یاد داده‌اند درست در همان وقتی که تمام نگاه‌ها به سمت گودال است، وقتی که کار تمام شده، در عصر عاشورا ما به بالای گودال نگاه کنیم، آن بلندی که نامش تلّ است. در آنجا زنی ایستاده که تمام عمرش را با حسین بوده، زنی که بدون حسین نفس نکشیده، که تمام دار و ندارش برادر بوده غروب روز دهم بالای گودال، روی تل، زینب دید که همه‌ی هستی‌اش را کشتند. نمی‌دانم چطور به خیمه برگشت؟! چطور با دستور امام حی‌اش با علیکن بالفرار همراه با زنان و کودکان به صحرا دوید؟! بعد از دیدن آن صحنه‌ی جانسوز فقط باید زینب باشی که بتوانی قصه‌ی پر غصه‌ی اسارت را به قیام برادر متصل کنی. باید زینب باشی که علی‌وار ستون کاخ ظلم را به لرزه دربیاوری. باید زینب باشی. باید دختر علی باشی. باید دختر فاطمه باشی. باید خواهر حسین باشی. فقط یک داغدیده می‌فهمت که وقتی داغ عزیزت در گوشه‌ای از سینه‌ات هُرم گرفته، چقدر سخت است رویِ پا ایستادن، تازه داغ ما کجا و داغ زینب کجا... **** سلام بر تو و بر گریه‌های جانسوزت در عصر عاشورا. سلام بر آن قلب صبور. سلام بر مادر شهیدان. سلام بر دختر علی. ✍🏻 زهراکبیری‌پور **** @astanehmehr