✍ حمیدرضا عبداللهی
یکی از کژرفتاری های غالب در فرهنگ ما صبور نبودنه.
صبر نداشتن عموم‌جامعه در طول زندگی در ابعاد اجتماعی باعث ایجاد بحران و یا ازدیاد بحران میشه.
در مورد بحران اخیر یعنی ویروس کرونا چطور این عدم صبور بودن بحران رو بزرگ کرده؟!
بذارید یه توضیح ساده بدم؛
با یک سرماخوردگی خفیف شروع میکنیم به مصرف داروها و آنتی بیوتیک های قوی. آنتی بیوتیک هایی که به هرکی هرجای دنیا بگی خوف میکنه!
چرا؟ چونکه حاضر نیستیم و نمیخواییم صبر کنیم که این سرماخوردگی دوره بهبودی رو طی کنه.
و جالب اینجاست، دکتری از دید ما خوبه که بدنمون رو ببنده به این داروهای خطرناک و سریع علایم بیماری برطرف بشه.
حال اگر دکتری بنابر تشخیص درستش چند کیسه از این داروها نده میشه بی سواد!
سالهاست که مسوولین سازمان بهداشت جهانی در این مورد به ایران هشدار میدن،
خیلیها فکر میکنن ویروس ایران تهاجمی تر و وحشی تر از چین است اما خیر! ویروس همان است اما سیستم بدن ما متفاوت از سایر نقاط جهانه!
چراکه سالیان سال با مصرف بی رویه آنتی بیوتیکها و کورتیکواستروئیدها تمامی میکروبیوم های مفید را از بین برده و سیستم دفاعی خود را تضعیف کردیم و بدن را آماده برای حمله ویروس ها و عفونت های فرصت طلب کردیم.
و این نوع رفتار فقط مربوط به بحث سلامت نیست.
در شئون مختلف زندگی دچار این نوع فرهنگ هستیم.
در بحث های مالی و علی الخصوص بازار سرمایه هم این مشکل رو داریم و صبرو تحمل وجود نداره. سودای یک شبِ پول دار شدن عامل به وجود آمدن اضطراب شدید و شکستهای مالی و عامل ایجاد انبود پرونده های قضایی ست.
همچنین در بحث های معنوی و دینی هم به دنبال راه حل های سریع و یک شبه هستیم!
غافل ازینکه رشد معنوی نیاز به طی کردن پروسه زمان بریست تا حاصل شود.
همیشه دنبال راه حل های کوتاه و میان بُر برای رسیدن به نقطه رفیع معرفتی و اعتقادی هستیم.
مثلا با شب زنده داری در یکی دوشب خاص میخواهیم کل سال پیش رو را بیمه کنیم و پرونده شو ببندیم!
و یا اینکه با شرکت در فلان مراسم و مناسک مذهبی در سال، تمام رذایل و آلودگی های فکری رو از خود بزداییم و این همان آنتی بیوتیک خطرناکه که ممکنه در کوتاه مدت جواب بده اما در بلندمدت مضّر خواهد بود.
به همین علت است که آموزه های دینی نمیتواند در بحرانهای عمیق و بلندمدت اجتماعی نقش خود را ایفا کند و به شکلِ یک مسکّن کوتاه مدت تنزل یافته.
در نهایت به قول مولانا:
صد هزاران کیمیا حق آفرید
کیمیایی همچو صبر آدم ندید