خیام نیز در اشاره به نادانی خود چنین می‌گوید: هرگز دل من ز علم محروم نشد کم ماند ز اسرار که معلوم نشد هفتادو دو سال فکر کردم شب و روز معلومم شد که هیچ معلوم نشد