#شهد_شیرین حسابی قزوین را گز کرده بودیم. از حمام قجر و کاخ چهل ستون بگیر تا موزه ها و بازار و سعد السلطنه . حالا هم با چند جعبه شیرینی سنتی توی دست و کوله و دوربین ،منتظر اتوبوس ایستاده بودیم. هرچند ثانیه پر شالم را توی هوا تکانی می دادم که خنک شوم. نشستیم توی اتوبوس و چند دقیقه بیشتر طول نکشید که چشم هایش گرم شد و با صدای خانمی که صندلی عقب ما بود بیدار شدم. وای بیچاره شدیم... خواب و بیدار بودم . ساعتم را نگاهی انداختم دم غروب بود... سرم را چرخاندم سمت اش: چیزی شده ؟حالتون خوبه؟ آب توی دستم را پس داد ،اشک ازگونه هایش سر خورد روی چانه اش . بالگرد...بالگرد... چیزی نفهمیدم ،گوشی را گرفت سمت ام. خبر راکه خواندم ،سرم گیج رفت .معلق شدم میان زمین و آسمان. مسیر قزوین به زنجان برایم کشـــدار شد . پیرمرد ریش داری که کلاه نمدی روی سرش بود و عینک ته استکانی روی صورت لاغر و استخوانی اش بزرگ به نظر می آمد روی تک صندلی بغل مان ارام نشسته بود. با صدایی ضعیف و شمرده گفت: صلوات محمدی پسند بفرست برای سلامتی آقای رئیسی و همراهانش، الهی که مریض نشی.... صلوات بعدی رو بفرست برای امام رضا (ع)،غریب الغربا..... صدای صلوات ها هر لحظه بیشتر می شد. راننده پایش را گذاشت روی ترمز و شاگردش گفت: خانم ها ،آقایان همگی به سلامت ... پیاده شدیم،کوله بارم انگار هزارتن وزن داشت ،شانه هایم تیر می کشید . رسیدم خانه ، دل و دماغ تعریف کردن هیچ خاطره ای نداشتم ،حتی کوله ام را باز نکردم .هیچ عکسی از سفر انتشار ندادم. مادر مثل همیشه به دادمان رسید: با غصه خوردن چیزی درست نمیشه ،بیایید دعای توسل بخونیم. مادر راست می گفت ،سبک شدم . اشکم مثل نم باران روی يَا وَجِيهاً عِنْدَ اللّٰهِ اشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّٰهِ ها را پررنگ تر می کرد. ----------- صبح که چشم باز کردم ،از توی اتاق دویدم سمت پذیرایی.بوی روغن ،آرد و زعفران همه جا پیچیده بود. مادر داشت مایع توی ماهی تابه را مدام هم می زد، باورم نمیشد. رفتم جلوی تلویزیون ،خیره شدم به عکس ها ... اشک هایم بی اختیار سُرید روی گونه هایم . مرد روزهای سخت ،شهادتت مبارک. پری ناز رحیمی _زنجان