شرح و تفسير حکمت 351 نهج البلاغه بخش اول 🔹 اين حقيقت به كرار تجربه شده كه پايان شب‌هاى سياه سپيد است و عاقبت گرفتارى‌ها راحتى و استراحت. به همين دليل انسان هرگز نبايد به هنگام هجوم مشكلات و درد و رنج‌ها مأيوس گردد و دست به كارهاى نامعقول بزند و يا زبان به ناشكرى بگشايد و بی‌تابى كند، بلكه پيوسته اميدوار باشد كه به دنبال اين شدت‌ها و تنگى حلقه‌هاى بلا گشايش حاصل می‌شود، طوفان بلا فرو‌مى‌نشيند و ابرهاى نوميدى كنار مى‌رود و آفتاب شفاف اميد آشكار مى‌گردد. 🔸 قرآن مجيد نيز در سوره «انشراح» خطاب به پيامبر اسلام (ص) مى‌فرمايد: «(فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرآ / إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرآ)؛ زيرا با سختى آسانى است (باز هم) با سختى آسانى است». پيامبر اكرم (ص) مى‌فرمايد: «لَوْ كانَ الْعُسْرُ فِي حُجْرٍ لَدَخَلَ عَلَيْهِ الْيُسْرُ حَتّى يُخْرِجَهُ؛ هرگاه سختى وارد لانه‌اى شود، راحتى وارد مى‌شود و آن را بيرون مى‌كند» سپس آيه شريفه (إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرآ) را تلاوت می‌کنند. 🔹 بسيار مى‌شود كه اين سختى‌ها و تنگى حلقه بلاها آزمون الهى و مقدمه‌اى است براى ترفيع مقام انسان. در حالات انبياى‌ الهى نيز اين مطلب بسيار ديده مى‌شود؛ نمونه روشن آن زندگى حضرت ايوب (ع) است. اين پيامبر داراى همه امكانات، زن و فرزند و زندگى مناسب بود؛ اما خدا در آزمونى سخت يكى را پس از ديگرى از او گرفت و او همچنان صبر كرد. سرانجام دست به دعا برداشت و از پيش‌گاه پروردگار تقاضاى گشايش كرد. 🔸 «(وَأَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّى مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ)؛ و ايوب را (به يادآور) هنگامى كه پروردگارش را خواند (و عرضه داشت): «بدحالى و مشكلات به من روى آورده؛ و تو مهربان ترين مهربانانى!». به دنبال آن آمده است: «(فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَكَشَفْنَا مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَآتَيْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَذِكْرَى لِلْعَابِدِينَ)؛ ما دعاى او را مستجاب كرديم؛ و ناراحتى‌هايى را كه داشت برطرف ساختيم؛ و خاندانش را به او بازگردانديم؛ و همانندشان را بر آن‌ها افزوديم؛ تا رحمتى از سوى ما و تذكرى براى عبادت‌كنندگان باشد». آیه‌ی 83 و 84 سوره «انبياء» #حوزه_شریف 🔻 @hdsharif HD.sharif.ir