مهدی محمدزاده رمضان جان مُلکینه زنگارِ زمان، زنگِ اذان دی یَنبوعِ حیاتیندن آخان موج، روان دی میدانِ سَماع، معرکه ی سروِ چمان دی تمثالِ جمیلِ رمضان، جمله عیان دی ماهِ رمضان دی بیر گوشه ده نجوایِ حزینِ تو رحیمی بیر سَمت، مناجات ِ الهی تو عظیمی بیر یاندا یازور خامه ی استاد کریمی بَه بَه گئنه آغ گؤی قَرَه تسبیحلر اوزاندی ماهِ رمضان دی حیرتله باخور قاطبه ی ناسِک و زاهد والِه دی عجب قافله ی عارف و عابد شمع و گل و پروانه و اوتادِ مَشاهِد گویا که رواقِ حَرَمِ عَدن و جِنان دی ماهِ رمضان دی بستان و گلِستان دا اولان ریحِ معطّر سَسلیر بو نوائیله گئنه مُرشد مُضطَر ربّی لَکَ صُمتُ وَ عَلی رِزقِکَ اَفطَر دول ساغَر مستانیه که وقتِ اذان دی ماهِ رمضاندی فوجِ مَلَک آراسته دور نظمِ صُفوفه خنداندی گُلِ نرگس و افواجِ شکوفه دِل دؤندی گئنه کعبه ی معبودِ رَؤوفَه میخانه رَوا، مَصطَبه ی اَمن و اَمان دی ماهِ رمضان دی...