ما از نسلِ دلخوشی هایِ ساده و گریه هایِ بی صدایِ یواشکی بودیم ... نسلِ لِی لی و قایم باشک و هفت سنگ . دوره ی لاکچری هایی ؛ که نهایتا یک شکلات سکه ای ، دوغِ آبعلی یا انگشترِ آبپاش بود . نسلِ دفتر هایی که فانتزی نبود ، و نوار کاسِت هایی ؛ که خودش را در اوجِ احساسمان ، جمع می کرد ! نسلی که با یک تیله یا بادکنک شاد می شد ، و يک آتاریِ دستی ؛ قله ی آرزوهایش بود . ما کم توقع ترین نسلِ تاریخ بودیم...