👓 دلنوشته شیخ حسن مرادی برای رحلت استاد آیت‌الله مصطفوی 🔹 سال هشتاد و سه بود و تازه یک سالی بود، کار جهادی را در بازفت و بلده شروع کرده بودیم. آن زمان زیاد کسی با جهادی آشنا نبود، و رونق امروز فعالیت جهادی نبود، خدا رحمت کند، تنها حامی آن روزهای ما حضرت آیت الله مصطفوی بود، هر بار که به اردو جهادی می خواستیم برویم با دل و جان به حرف هایمان گوش می داد، تشویقمان می کرد، در حد وسعشان حمایت مالی می کردند و خلاصه یکی از دلگرمی های آن روز ما طلبه های جوان حاج آقا بود. 🔹 مسجدشان در شمیران, مأمنی علمی و اخلاقی برای طلاب بود، تا آن جا که در توانشان بود، کلاس درس را تعطیل نکردند. قطب فلسفه کشور و فقیهی توانمند بودند، اما رفتار صمیمی و پر تواضعشان تصویر پدری مهربان در ذهن فضلای جوان شمیران از ایشان ساخته بود. قم هم که رفته بودم، اوائل گاهی دلتنگی سراغمان می آمد، حاج آقا در دارالشفا هفته ای یک روز فلسفه می گفتند، گاهی به درسشان می رفتم، چه زیبا و با لب خندان تحویل می گرفتند و با خاطراتشان کاممان را شیرین می کردند. اخرین بار هم با آیت الله فیاضی به عیادتشان رفته بودیم، کسالتشان زیاد بود، دم و دستگاه های مختلف به ایشان متصل بود، اما هنوز آن خوشرویی و لب خندان بود. 🔹 روز آخر محرم، استاد عزیز و حسینی ما پر کشید و انشاالله ارباب و اجداد طاهرینش با لب خندان و رویی گشاده به استقبالش آمدند. پیش ارباب یاد ما هم باشید، فیلسوف با مرام و معرفت @HozeTwit