سلام. به بهانه شهادت یازده نفر از پرسنل زحمتکش نیروی انتظامی؛ بعد از هر اتفاق تروریستی، شناخت برخی آدمها برامون آسون میشه: - عده‌ای هیجانی نمیشن و عاقلانه مردم رو دعوت به آرامش میکنن و اگه راهکار امنیتی دارن با مسئولین امر در میون میذارن تا جو جامعه ملتهب نشه و یکپارچگی و اتحاد همراه با امید و اعتماد ادامه پیدا کنه. اینها به حرف رهبرشون ایمان راسخ دارن و معتقدند که اگر انتقادی هم باشه در زمان مناسب باشه و همراه با اعتماد به مسئولین مخلص و زحمتکش باشه(صحبت مردادماه رهبر) - عده ای خنثی هستن کلا کاری به اتفاقات دور و برشون ندارن و آمار و اخبار کشته‌های یه پاسگاه در مناطق مرزی به اندازه آمار و اخبار کشته‌های غزه، براشون عادی شده. - اما عده‌ای هم هستن که جوگیر میشن و فضا رو ملتهب میکنن. یه جورایی موج سواری احساسی میکنن. به ظاهر دلسوزن ولی نتیجه حرفشون عصبی‌تر شدن مردمه. یهویی قاتی میکنن و میخوان تکلیفشون رو با خیلی جاها روشن کنن! زمان سنجی در مطالبه رو از دست میدن و حرفهایی میزنن که سوژه میشه واسه دشمن. درست مثل برخی مداحهای مراسم ختم که تا مادر و دختر و برادر و پسر مرحوم یا مرحومه رو میبینن یه جوری جیگر بدبختا رو خون میکنن که صاحبان عزا زجه میزنن و عموما از حال میرن. معمولا هم همه به این نوع مداحها فحش میدن. چون حالیشون نیست که نباید توی این شرایط جو بگیردشون. در کل خواستم بگم جوگیر نباشیم. ✍️ #علی_زکریایی ۲۵ آذرماه ۱۴۰۲ #بیناشو l👇بیا بیناشو l 🆔 @binaasho