به نام، یاد و توکل بر او سلام و یک شیرین‌کده 🔰 خاطره ای زیبا از شادروان دکتر باستانی پاریزی 🔹 در پاكستان نام خيابان‌ها و محلات اغلب فارسی و به صورت اصيل كلمات قديم است. خيابان های بزرگ دو طرفه را *شاهراه* می نامند، همان كه ما امروز «اتوبان» می گوييم. 🔹 بنده برای نمونه و محض تفريح دوستان، چند جمله و عبارت فارسی را كه در آنجاها به كار می برند و واقعا برای ما تازگی دارد در اينجا ذكر می كنم كه ببينيد زبان فارسی در زبان اردو چه موقعیتی دارد. 🔹 نخستين چيزی كه در سر بعضی كوچه‌ها مي‌بينيد تابلوهای رانندگی است. در ايران اداره‌ راهنمايی و رانندگی بر سر كوچه‌ای كه نبايد از آن اتومبيل بگذرد مي‌نويسد:« عبور ممنوع» و هر دو كلمه عربی است؛ اما در پاكستان گمان مي‌كنيد تابلو چه باشد؟ *راه بند*‌! 🔹 تاكسی كه مرا به کنسولگری ايران در كراچی می برد كمی از کنسولگری گذشت، خواست به عقب برگردد، يكي از پشت سر به او فرمان می داد، در چنين مواقعی ما می گوييم: عقب،عقب، خب! اما آن پاكستانی می گفت: *واپس، واپس،بس!* و اين حرفها در خياباني زده شد كه به *شاهراه ايران* موسوم است. 🔹 اين مغازه‌هایی را كه ما قنادی می گوييم( و معلوم نيست چگونه كلمه‌ قند صيغه‌ مبالغه و صفت شغلی قنّاد برايش پيدا شده و بعد محل آن را قنادی گفته اند؟) آری اين دكانها را در آنجا *شيرين‌كده* نامند. 🔹 آنچه ما «اسباب و اثاثيه» می خوانيم، در آنجا *سامان* گويند. 🔹 سلام البته در هر دو كشور سلام است. اما وقتی كسی به ما لطف می كند و چيزی می دهد يا محبتی ابراز می دارد، ما اگر خودمانی باشيم می گوييم: ممنونم، متشكرم، اگر فرنگی مآب باشيم مي‌گوييم «مرسی» اما در آنجا كوچك و بزرگ، همه در چنين موردی می گويند: *مهرباني*! 🔹 آنچه ما شلوار گوييم در آنجا *پاجامه* خوانده می شود. 🔹 قطار سريع السير را در آنجا *تيز خرام* می خوانند! 🔹 جالبترين اصطلاح را در آنجا من برای مادر زن ديدم، آنها اين موجودي را كه ما مرادف با ديو و غول آورده‌ايم *خوش دامن* گفته‌اند. واقعا چقدر دلپذير و زيباست😁. 🔹 ضمناً اضافه کنم که در پاکستان و افغانستان به بازنشسته هم *سبک دوش* می گویند.🪴 ✍ «از پاريز تا پاريس، محمدابراهيم باستانی پاريزی» @Hasanabbasi_students #جلال_و_بی_بی_خانم @Jalal_va_bibikhanom