بسم الله الرحمن الرحیم #رمان_دا #قسمت_صد_وهفتم： فکر اینها را که می کردم,می دیدم از این چیزها نمی ترسم.ولی چه چیزی این طور آزارم می داد هم برایم گنگ و مبهم بود.ساکت و دل نگران کف وانت نشسته بودم.حوصله نداشتم به حرف های حسین و عبدالله که یک ریز فک می جنباندند,جواب بدهم.عبدالله می گفت：آبجی اگه این جوری آدم تو خرمشهر بریزه.اسلحه هم داشته باشند دیگه عراقی ها یه متر هم نمی تونن پیشروی کنن.حسین می گفت：ها.همین طوره بی توجه به آنها یکدفعه به ذهنم آمد نکند برای لیلا اتفاقی افتاده باشد.ماشین شان چپ شده باشد یا هواپیماهای عراقی مورد هدف قرارشان داده باشند.یا برای دا و بچه ها که به گفته لیلا در مسجد شیخ سلمان پناه گرفته بودند مساله ای پیش آمده باشد.از ماهشهر دور می شدیم و دل من هزار راه می رفت.شروع کردم به ذکر گفتن,بلکه آرام بگیرم.به خرمشهر که نزدیک شدیم تصمیم گرفتم اول سری به مسجد جامع بزنم و بعد بروم جنت آباد. سه,چهر بعد ازظهر بود که به خرمشهر رسیدیم.من توی چهل متری سر خیابان انقلاب پیاده شدم و مستقیم رفتم مسجد جامع. مسجد خلوت تر از روزهای دیگر بود.هیچ مجروحی روی تخت درمانگاه نبود.دخترها برخلاف تصورم هر کدام گوشه ای به کاری مشغول بودند.سلام و علیک کردم.خیلی گرم جوابم را دادند.به نظرم آمد برخوردشان با دیروز خیلی فرق کرده.کسی سر به سرم نگذاشت.نگفتند：غرغرو اومد.یا مثل جنازه ها شدی.برعکس همه با مهربانی و صمیمیت تحویلم گرفتند و با ملاطفت خاصی حرف زدند.از رفتارشان تعجب کردم.با خودم گفتم：حتما کاسه ای زیر نیم کاسه است.چون غیر از نحوه برخوردشان چند بار حس کردم نگاهشان به من است ولی وقتی برمی گشتم,نگاهشان را از من می دزدند و با هم پچ پچ می کنند.حتی حس کردم کار کردن هایشان هم خیلی جدی نیست,فقط به نوعی خودشان را مشغول نشان می دهند.زهره فرهادی با ژ_سه ای که دستش بود ور می رفت.صباح پنبه الکل درست می کرد.آن یکی روی میز را دستمال می کشید.با خنده گفتم：ها چی شده؟مشغولید.حالا که خبری نیست.مجروح ندارید که. گفتند：داریم جمع وجور می کنیم اگر مجروح آوردند آماده باشیم. باز توی صدایشان مهربانی خاصی حس کردم.پرسیدم：میشه بگید چه خبره؟این قدر مهربون شدید؟ زهره گفت：هیچی از صبح تا حالا ندیدیمت دلمون برات تنگ شده. گفتم：آره,شما گفتید و منم باور کردم. یکدفعه شنیدم اسمم را دارند از بلندگو مسجد صدا می کنند.رفتم توی حیاط. آقای ابراهیمی جلو در ,پشت میز نشسته و میکروفن دستش بود.سلام کردم و پرسیدم؛با من کاری دارید؟ از پشت میز بلند شد.خیلی ملایم و با احترام گفت：یه آقایی اومده بود اینجا .با شما کار داشت.نبودید رفت. پرسیدم：کی بود؟ جواب داد：اسمش را نگفت. پرسیدم：نگفت؛چی کار داشت؟ گفت：درست نمی دونم.می گفت یکی از اقوام شما مجروح شده! تعجب کردم.به نظرم آمد راست نمی گوید.چون کسی می توانست با من کار داشته باشد که آشنا باشد.اینکه یک ناشناس سراغم را بگیرد تعجب آور بود.انتظار داشتم بگویند توپ به مسجد سلمان خورده دا و بچه ها مجروح شده باشند یا حتی بابا مجروح شده باشد,ولی اینکه یکی از اقوام ما مجروح شده باشد و یک آدم ناشناس دنبالم بیاید,برایم باور مردنی نبود.از ابراهیمی پرسیدم：کدوم اقوام ما؟فامیل های ما که همه شون از شهر رفتن.کسی نمونده.این آقا نگفت کی مجروح شده؟ گفت：نه.چیزی نگفت. حس کردم ابراهیمی سعی دارد جواب های کوتاه بدهد تا بتواند خودش را کنترل کند.به نظرم چیزی در ذهنش داشت او را آزار می داد.دذ این فاصله چندین بار روی صندلی نشست و بلند شد.کاملا معلوم بود آرام و قرار ندارد.از اینکه درست حرف نمی زد و از گفتن چیزی که می دانست طفره می رفت,حرصم گرفته بود.داشتم طاقتم را از دست می دادم.ولی باز سعی کردم خونسردی ام را حفظ کنم. پرسیدم：این آقا نگفت کسی که مجروح شده چه شکلیه؟ ادامه دارد.... کتاب دا/خاطرات سیده زهرا حسینی ⭕️ارسال و کپی برداری بدون لینک از نظر شرعی حرام بوده و پیگرد الهی دارد.⛔️ 📩 http://eitaa.com/joinchat/1574174720Cadfb011798