بوئیدن به موجب رفع حالت تهوع و استفراغ می‏گردد و خوردن به موجب تقویت معده و دهانه ی آن شده و از ریفلاکس اسید معده به سمت بالا جلوگیری می کند و از بدبویی دهان جلوگیری می‏کند. میوه به خام دیرهضم بوده و به کندی از معده عبور کرده و به شدت موجب یبوست مزاج می‏گردد اما دمنوش به و به پخته این عوارض را ندارد.میوه به بر اساس اقلیمی که کشت می شود ،دارای نوع میوه است:به شیرین : طبیعت آن در گرمی و سردی، نزدیک به اعتدال است و در ایجاد نشاط و تقویت قوای قلبی و مغزی قوی‏تر از دیگر انواع عمل می‏کند. به ترش : دارای طبیعت سرد در درجه اول و خشک در درجه دوم است و در تقویت معده ، قوی‏تر از نوع شیرین عمل می‏کند. عصاره آن در رفع تشنگی و استفراغ مکرر مفید است و ادرارآور خوبی نیز هست. به میخوش : در گرمی و سردی، معتدل و در درجه دوم خشک است. خواص آن مشابه دو نوع دیگر است و زیاده‏روی در مصرف آن موجب بروز سکسکه می ‏گردد بِه سرشار از ویتامین‌های A و B و C، املاح آهکی، پتاسیم، فسفر، کلسیم، قند و پپتین است. پزشکان معتقدند ویتامین A در تجدید قوای جوانی و ویتامین B در تعادل اعصاب نقش دارند. بِه، سیستم عصبی فرد را آرام می‌کند و پتاسیم بالای آن، فشار خون را پایین می‌آورد. طبع بِه رسیده (زرد)، گرم و خشک رو به معتدل است. بِه ترش و سبز نیز نسبت به نوع زرد و شیرین آن، سردی بیشتری دارد. به همین دلیل بِه برای افراد با طبع‌های مختلف، مفید است در حالی که دانه آن یا همان بِه‌دانه طبیعتی سرد و‌تر دارد.