‍ 🔴 هایده و عشقش به أمیرالمؤمنین علیه‌السلام ✍ در بین ایرانیان پیدا کردن کسی که نام هایده را نشنیده باشد آنقدر سخت است که پیدا کردن کسی که بداند نام او معصومه دده بالا بوده! دهه‌های ۴۰ و ۵۰ اوج فعالیت‌های زنی در عرصۀ موسیقی ایران است که بسیاری او را در کنار مرضیه و دِلکَش، بانوی آواز ایران می دانند. به یقین اینکه در ۲۱ فروردین ۱۳۲۱ در تهران متولد و در ۳۰ دی ۱۳۶۸ در سانفرانسیسکوی آمریکا و در ۴۷ سالگی بر اثر سکته قلبی از دنیا رفت، اهمیت چندانی ندارد. یا اینکه پدرش محمد دده‌بالا و مادرش زینب بلغاری بوده، برای کسی جذابیت ندارد. و کسی نمی‌داند خواهر کوچکترش خدیجه، همان مهستی است. متفاوت‌ترین اثر هایده، ترانهٔ «در مدح علی» بود که شعر معروف شهریار در مدح حضرت علی علیه‌السلام را به صورت آواز خواند و نظرات مختلفی پیرامون این اثر ارائه شده است. او خود را از سرسپردگان و عاشقان حضرت علی علیه‌السلام معرفی می‌کند و می‌گوید همیشه آرزویش بوده که در مدح این بزرگ مرد تاریخ بخواند. ‏در مصاحبه‌ای که ایرج نوذری با هایده دارد، در پاسخ به سوالی که اگر خواننده نمی‌شد، دوست داشت چه شغلی داشته باشد، می‌گوید: «دوست داشتم پرستار باشم و بتوانم به مردم کشورم کمک کنم». ‏یا در مصاحبه‌ای که با زن روز در سال ۵۶ دارد، در پاسخ به اینکه عشق را چگونه تعریف می‌کند، می‌گوید: «من بین عشق و هوس و دوست داشتن تفاوت زیادی قائلم. عشق را حالتی در ردیف ایمان می‌دانم. من به شخصیت و اندیشه‌های حضرت علی عشق می‌ورزم و همیشه در زندگی‌ام این عشق و این ایمان را حفظ کرده‌ام. ‏حتی شایعه است که او را طبق وصیتش بعد از مرگ به قبرستان وادی السلام نجف منتقل کرده‌اند و آنجا دفن شده است. هر چند سند موثقی برای تایید این ادعا یافت نشد، اما طبق اظهار علاقه‌های او به امام علی علیه‌السلام، بعید نیست که چنین وصیتی کرده باشد‌. در آخر باید بگویم که هدف از این نوشته نه تطهیر هایده است، نه ملاک قرار دادن او برای دینداری! قطعا هایده هم خطاهای زیادی دارد، اما با این همه، احترام و ادب او به امامان و به‌خصوص حضرت علی علیه‌السلام در روزگاری که به اسم آزادی به همهٔ ارزش‌ها توهین می‌شود، قابل تامل و احترام است. https://twitter.com/darvaqe/status/1774145575681687888?t=9YVwq2B2GZh8f6IT-yC0ug&s=19 با #درواقع همراه باشید... 👉 @darvaqe1