✍ اندر احوالات فحش دادن ایرانیان در طول تاریخ 🔹میرزا سالور نیز در باب فحش دادن ایرانیان در روزنامه خاطرات عین السلطنه می نویسد : طناب را به گردن میرزا رضا انداختند و او را بالا کشیدند. حین بالا رفتن، جمعیتی که مشغول تماشا بودند شروع به فحاشی و ناسزاگویی به میرزارضا کردند. محمدعلی جمالزاده در قصه ما به سر رسید می نویسد : در ایران فحش را در مکاتب و مدارس با گفتن پسرک فضول و بی‌چشم و رو، بی‌حیا، حمار بن حمار، گوساله، ولد الزنا، چه گهى می خوری، خبیث، ملعون و... به بچه‌ها آموزش و یاد می دهند! 🔸غزالی نیز در کیمیای سعادت می نویسد : اندر دوزخ کسان باشند که از دهان ایشان پلیدى همى رود چنانکه از گند آن همه دوزخیان به فریاد آیند و گویند این کیست؟ گویند این ، آن است که هر کجا سخن فحش و پلید بود دوست داشت و خود همى می گفت. این نشان می دهد که حتی در قرن پنجم هجری نیز، فحاشی و ناسزاگویی یکی از خلقیات ناپسند ایرانیان بوده و به قدری عمومیت داشته که فیلسوفی همچون غزالی را بر آن داشته تا در نکوهش و مذمت آن سخن بگوید و پندها بدهد. 🔘کارگاه آموزشی/تاریخ بدانیم 👇 🆔https://eitaa.com/joinchat/2976842002C42d75c84f3