می‌زنم دَم ز علمدار رشید حرم عشق مَه محترم عشق، شَه با کَرَم عشق صفای قدم عشق،همان یار که باشد صنم عشق چکد از لب او بر لب پیمانه نَم عشق همان شاه که باشد سرِ دوشش عَلم عشق علمدار، ابالفضل _ سپهدار، ابالفضل نگار دل زارم، صفا بخشِ مزارم به جز عشق جمالش،دل خوش من که ندارم قرارم،بهارم،شعارم،همه‌ی دار و ندارم که باشد شب اول دلِ قبرم به کنارم صفای قدم عشق،همان یار که باشد صنم عشق. دلم عاشق رویَش،شدم بنده‌ی کویش دلم بسته مویش، قدح نوشِ سبویش شتابان دل زارم همه شب جانب اویَش چنان برگ خزانی است چنان در پی جویش ندارم به خدا جز هوس دیدن رویش مرا کُشت به والله علی‌واریِ خُویَش شَه با کَرم عشق، مَه محترم عشق ابوالفضل امیرم، امیر بی نظیرم صفا بخشِ ضمیرم که جز عشق رُخَش در دل خسته نپذیرم ز غیرش همه سیرم دل از مهر خداییِ ابوالفضل که نگیرم جهانگیر و جهاندار،مرا یار،بُوَد عشق شرربار چکد از لب او بر لب پیمانه نَم عشق سرم پُر ز هوایش، دلم جام ولایش غلامم به سرایش، به قربان لوایش همه هستی و جانم به فدایش به قربان گِره بندِ قبایش لقب باب حوائج، نسب باب حوائج خداوندِ نجیبی و ادب باب باب حوائج شَه با کرم عشق، مَه محترم عشق دلم غرق کمالش، پریشان وصالش دو ابروی هلالش،پریشان وصالش که حق داده تعالی به رخسار و جمالش حسبن داده مدالش حسبن بن علی حامی آن کعبه خالش بُوَد زینب کبری همه جا محو جمالش مَه محترم عشق، شَه با کَرم عشق دلم بنده‌ی نامش، گرفتار مرامش که افتاده به دامش نه حاتم نه سلیمان و نه لقمان، که موسی است غلامش به زهراست سلامش قیامت متجلّی شود از تخت قیامش تمامیّ بهشت است به آن نامیِ نامش همان شاه که باشد سر دوشش عَلم عشق