چرا روزه خواری علنی ممنوع است؟ مگر قرآن نفرموده «لا اكراه في الدين» (اجباری در دین نیست)؟ پاسخ: 🔸این آیه ناظر به اعتقاد قلبي است كه تكوينا اكراه بردار نيست. (ایمان و باور با اجبار حاصل نمی شود بلکه با استدلال و موعظه میتوان در دلها نفوذ کرد.) 🔹پس اعتقاد، امري قلبي، دروني و غيرآشكار است اما رفتار، امري آشكار است. اگر مثلا دزد را در زندان هم قرار دهيد مي تواند همچنان به صحت كار خود اعتقاد داشته باشد، پس قابل اكراه نيست؛ اما رفتار دزدی قابل منع قانونی است. روزه خواری علنی هم يك رفتار است. 🔸كسي را نمي توان به اعتقاد به حرمت شرابخواري مجبور كرد اما مي توان گفت كسي حق رانندگي در حال مستي را ندارد چون سبب تصادف و آسيب به ديگران مي شود و حقوق عمومي را پايمال مي كند. 🔹روزه خواری علنی مصداق اشاعه فحشا (گسترش زشتیها و گناهان) و مورد نهی خداوند است که می فرماید: إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ (نور: 19) براى كسانى كه دوست دارند زشتى‌ها و گناهان در ميان اهل‌ايمان شايع گردد، در دنيا و آخرت عذاب دردناكى است. 🔸كسي را نمي توان مجبور كرد كه اعتقاد به روزه داشته باشد اما مي توان گفت كسي حق روزه خواري علني در ماه رمضان را ندارد، تا حقوق عمومي، پايمال نشود یعنی حرمت رمضان و فضای معنوی آن در جامعه ای که اکثریت مردم به اجرای احکام اسلام رای داده اند حفظ شود. روزه‌خواری در ملاءعام به معنای زیر پا گذاشتن ارزش‌های اسلامی و نیز تضییع حقوق روزه‌داران است 🖌 ابوالفضل ساجدی ☫ 🌸 ╭┅─────┅╮ @M_Khabar 👈 ( مراغه خبر ) ╰┅─────┅╯