به چهره‌ی معصوم فرزندم نگاه ميكنم. گاهی اوقات فراموش می كنم كه چگونه به خداوند التماس ميكردم كه فرزندی سالم به من عطا كند. گاهی اوقات در اثر خستگی های روزانه و فشارهای زندگی، فراموش می كنم كه چه روزها و شب‌هایی به درگاه خداوند اشك می ريختم ، كه فرزندی را كه در شكم دارم سالم به مقصد برساند. گاهی فراموش مي‌كنم فرشته‌ای که در كنارم دارم؛اگر نبود، همه چيز برايم بی مفهوم بود. فراموش می كنم: *بيشتر ببينمش، *بيشتر برايش وقت بگذارم، *بیشتر از او لذت ببرم تا دنبال ایراد گرفتن از او باشم! *كمتر سرش فرياد بكشم، *و كمتر او را مواخذه كنم. خدايا! بار ديگر از درگاهت تقاضا میکنم برای بزرگ كردنش و انسان تربيت كردنش، به من صبر بدهی.🙏 خدایا .. به من نيرو بده تا چون كوهی محكم در كنارش باشم و به من توانایی بده تا با او دوست باشم. 🧕 👇 https://eitaa.com/joinchat/1652031595Cb152fa869a