به امید این که ... دیده­‌ی دل را بیناتر کن! این دل­‌های گره نموده به ضریح انتظار است که می­‌تپد، سرخ و زنده! دل­‌های مؤمنانی است که در همین خانه­‌ی فانی که ما در آن خاک­نشین شده­‌ایم، عرش الرحمن گشتند ... و به "عهد" هر صبح جلا داده شدند ... و آن گاه که عمر آنان به آخر رسید و جمال یار ندیدند ... تن از ضریح جدا نمودند ... و دل را در آن به امانت گذاردند ... به امید رجعت!