حضرت امام علی(سلام الله علیه) هرگز احساس ترس و اظهار ضعف و عجز نكرد و هيچ حادثه ای او را به هراس نينداخت، چنان كه فرمود:«والله لو تظاهرت العرب علی قتالی لَمَا ولّيت عنها»[۱] ؛ اگر همه رزمندگان عرب بر ضد من صف بندی كنند، من از آن ها روی بر نمی گردانم. هم چنين در جای ديگر می فرمايد: «إنّي واللّه لو لقيتهم واحداً وهم طِلاع الأرض كلّها ما باليتُ و لااستوحشتُ وإنّي من ضَلالهم الذي هم فيه والهُدي الذي أنا عليه لعلي بصيرة من نفسي ويقين من ربّي وإنّي إلي لقاء اللّه لمشتاق»[۲] ؛ به خدا سوگند! اگر من تنها با آن ها (دشمنان) روبه رو شوم، در حالی كه تمام روی زمين را پر كرده باشند، نمی ترسم و باكی ندارم و من آن گمراهی را كه آن ها در آن قرار دارند و هدايتی را كه خود بر آن هستم، با چشم خود می بينم و با يقين به پروردگارم، پا برجا و مشتاق ملاقات خدا هستم.  «ابن مسكويه» می گويد: علی ابن ابی طالب (عليه‌ السلام) حقيقت شجاعت بود. نمونه اين اقتدار و قوت را هنگام از جا كندن درِ خيبر می توان مشاهده كرد.  آن حضرت (عليه‌ السلام) در اين باره فرمود: «ما قلعت باب خيبر بقوّة جسمانيّة بل بقوّة ربّانيّة»[۳] پس قدرت اِلهی در آن حضرت ظهور پيدا كرد كه توانست در خيبر را از جا درآورد. [۱]نهج البلاغه، نامه۴۵  [۲]نهج البلاغه نامه ۶۲ [۳]بحار الانوار ج۸۴ ص۳۲ شمیم ولایت ص۴۴۶،۴۴۷ #آيت_الله_العظمی_جوادی_آملی 🆔 @daftar_ayatollah_javadi_amoli