شیطان اندازهٔ یک حبّه قند است، گاهی می‌افتد توی فنجانِ دلِ ما حل می‌شود. آرام‌آرام، بی‌آنکه اصلاً ما بفهمیم و روحمان سر می‌کشد آن را، آن چای شیرین را، شیطان زهرآگینِ دیرین را، آن‌وقت او خون می‌شود در خانهٔ تن می‌چرخد و می‌گردد و می‌ماند، آن‌جا او می شود من. ــ عرفان نظرآهاری