«وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ» یعنی یک انسان، آن‌قدر دل‌بسته‌ی به مساوات و انفاق باشد و دیدن فقر برایش دردآور باشد که صبر نکند نمازش تمام بشود، سائل دیگری بیاید. به‌قدری این انسان جاذبه‌ی انفاق دارد، که أمان ندارد صبر کند. جلوه‌ای دیده که خدا آن را نمی‌پسندد، لذا او هم نمی‌پسندد، چیزی هم جز انگشتر ندارد، لذا در حال نماز به سائل می‌دهد. #طرح_کلی_اندیشه_اسلامی_در_قرآن #جلسه_بیست_و_ششم