‍ ✒سایه روشن انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری/۲ همچنان بر این باورم که شرکت پنجاه درصد از واجدان شرایط، با اندکی بیش یا کم، در انتخابات این دوره ریاست جمهوری، بُرد بزرگی برای نظام جمهوری اسلامی است. چرا؟ چون: ۱- این نظام در پنج سال اخیر و با میدان داری آنُرمالی چون ترامپ، ترفندها و توطئه هایی را تاب آورده، که هر حکومت مقتدری را، ذوب می کرد! ۲- در این هشت سال، دولتی پیر، بی انگیزه و ناکارآمد بر این کشور حکم راند، که گاهی انسان گمان می برد، عمداً گُل به خودی می زند! ۳- مخالفان داخلی و خارجی این نظام، برای تحریم انتخابات و گرفتن انگیزه مشارکت از مردم، تنها مانده که پائین پوش از تن بَرکَنند و بر سَر نهند! همه کار کرده اند! این را در یادداشت پیشین هم گفتم، اما واکنش هایی دیدم، که لازم شد قدری تفصیل دهم. اما در ادامه، اشاره به نکات ذیل هم، بی مناسبت نیست: ◀️ یک: دولتی که‌ در سخت ترین فراز از تاریخ نظام (تَکرار می کنم) سخت ترین فراز، محصول مشارکت پنجاه درصد از مردمی پر از گلایه و تلخی است، می تواند با این سرمایه، به سراغ بقیه مردم برود و از آنان دلجویی کند و در طریق حل مشکلاتشان، گام زند. امید است دولت آینده، قدر این موهبت را بداند. ◀️ دو: اگر در این دوره کار جهادی در اولویت است، که هست، ترجیح من این است که به کسی رای دهم که: صدها واحد تولیدیِ تعطیل را بازگشایی و دهها مفسد را عقوبت کرده و با لمس مشکلات کسانی که "کارگزاران تهران نشین" از دیدن آنها بدحال می شوند، قدری از التهاب شان کاسته است. آری، من به سید ابراهیم رئیسی رای خواهم داد. هنرِ سید، این بود که از طریق نهادی به ایجاد سرمایه اجتماعی پرداخت، که عمدتا خلق الله با آن درگیرند! کسی که از طریق عدلیه -که نه تنها دستی در افزایش حقوق و سوبسید ندارد، که در اداره مالی روزمره خود نیز لَنگ است- بتواند چنین تجربه نابی را رقم زند، بی تردید در قوه مجریه نیز، می تواند شگفتی ساز باشد! ◀️ سه: این همه به معنای تضمین کرده او، در آینده نیست. آدم ها را، تا اکنون شان داوری می کنند و عاقبت به خیری ایشان را، به اعمال و خدایشان وا می نهند! کاری که هم اینک نویسنده نیز، در پایان این وجیزه انجام می دهد. حکایت همچنان باقی است... ♦️@rkaeini