معروف است که اندوه، یک همبستگی معنامند با فقدان دارد. یعنی عموم اندوه های ما عروسک‌هایی هستند که به نخ‌های ناپیدای فقدان، متصل‌اند. اما بنظر من، فقدان کلمه مناسبی برای علت‌ این موضوع نیست. ما در زندگی و با از دست دادن‌ها، اندوهناک می‌شویم چون از تقدیر خود بی‌خبریم؛ اگر در گوش کودکی نجوا کنید که این یک دانه شکلات را از تو میگیرم اما ساعاتی بعد یک جعبه شکلات به تو میدهم، هرگز اندوهناک نمی‌شود. .... در دعای مجیر چه می‌گوییم؟ سُبْحَانَكَ يَا شَاهِدُ تَعَالَيْتَ يَا شَهِيدُ أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ يَا مُجِيرُ خداوند در ادبیات دینی ما، اندوهناک نمی‌شود چون شاهد است و شهید است. آنکس از بندگان هم که به این صفت نزدیک شود، فقدان‌ها او را نمی‌آزارد علت اصلی اندوه، بی‌خبری است... @Meysam97