📪 پیام جدید وقتی توی کشوری هستم که بدون جنگ موشک بچه های کار و فقری وجود دارن که از گرسنگی دارن میمیرن دلیلی نمی بینم برم برای مردم و بچه های کشور دیگه دلسوزی کنم _____ اولا توی کدوم کشور فقیر وجود نداره؟ واقعا دارید این حرف رو تو کشوری می‌زنید که واجب شرعی تک تک مردمش اینه که بخشی از اموالشون رو به عنوان خمس و زکات و قرض الحسنه و غیره به اون بچه‌ها بدن و خیلی‌ها نمیدن؟ کی گفته در قبال همه چیز فقط حکومت مسئوله؟ اگه هرکدوم از ماها همون طور که اسلام گفته از یه خرج اضافی‌مون، از یه گوشی مدل بالاتر، از یه لوازم خونه خفن تر، از یه ماشین گرون‌تر می‌زدیم و یه بچه رو سر و سامون می‌دادیم فقیری می‌موند؟ می‌دونید تو کشورهای به اصطلاح پیشرفته طبق نظریه نیچه و امثالش درمورد فقرا میگن غلط کردن فقیر شدن می‌خواستن قدرت داشته باشن و تو سری خور نشن؟ ثانیا مگه ملاک کشوره؟ مگه ملاک یه خط مرزی مسخره و من درآوردیه؟ حتی اگه مسلمون هم نباشیم ما انسانیم! مثل میلیاردها انسان دیگه که با هزار بدبختی به خاطر این جنایات قیام کردن. هزاران هزار بچه (این هزاران هزار فقط یه عدد نیست! دونه به دونه اش انسانه!!) توی بزرگ‌ترین زندان دنیا هرروز قتل عام میشن اون وقت شما حرف از اینور مرز و اونور مرز و بی پولی و فلان می‌زنید؟ ثالثا گیرم هزار و یک مشکل هم داشته باشیم؛ دیگه باید بگیم عالم فدای مشکلات ما؟! نخیر! ۳۶۴ روز سال برای مشکلات خودمون یقه مسئولین رو می‌گیریم و خودمون هم به اندازه توانمون تلاش می‌کنیم، یه روزش رو میریم برای مردمی که نزدیک هشتاد ساله تو خون خودشون دست و پا میزنن گلو پاره می‌کنیم. اینها تعارضی دارن؟ وجدان عزیزان وجدان!! .