بسم الله الرحمن الرحیم پیرو شبهاتی که دکتر برهانی در مورد حکم محاربه ذکر کرده اند نکات ذیل قابل توجه است: 1. طبق ماده 279ق.م.ا: محاربه عبارت از کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها است، به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد. 2. محاربه در رکن مادی مقید به نتیجه (ناامنی در محیط) و در رکن روانی مقید به سوء نیت خاص (به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها) می باشد. 3. طبق ماده 144 ق.م.ا در جرایمی که وقوع آنها منوط به تحقق نتیجه است علم به وقوع نتیجه هم عرض قصد نتیجه است. یعنی قصد نتیجه(ایجاد ناامنی در محیط) لازم نیست بلکه علم به وقوع آن کافی است. بنابراین حتی اگر قصد اولیه مجرم ترساندن یا کشتن یا زخمی کردن مامور نیروی انتظامی بوده باشد ولی می داند که این کار موجب ناامنی در محیط می شود محارب است. چنانکه عادتاً تجرید سلاح بر مامورین نیز موجب ارعاب عمومی می شود. پس قصد تبعی وجود دارد. 4. منظور از «ایجاد قوت قلب و تشجیع مردم» چیست؟ آیا «مردم» فقط شامل «اغتشاشگران» می شود؟!! بر فرض که عده ای از این کار قوت قلب بگیرند ولی در مقابل عده ای دیگر از مردم از آن بترسند در این صورت نیز «ارعاب مردم» صدق می کند و محاربه محسوب می شود. 5. قانون با جرم محاربه سختگیرانه تر برخورد کرده است و حتی به صرف وجود شبهه یا تردید و بدون نیاز به تحصیل دلیل، قاعده درأ را جاری نمی داند(ماده 121 ق.م.ا) جمعی از حقوقدانان/ 19/9/1401