دزدیدن #توجه - قسمت چهارم «یکی از متفکرین خارجی می‌گفت سر رفتن حوصله، کالای باارزشی است که در دنیای فعلی بسیار کمیاب است.» از بس که انواع وسایل سرگرمی ۲۴ ساعته و راحت و ارزان در دسترس همه هست. باید محیط را سالم سازی کرد. باید به ذهن فرصت داد تا به مسائل مهمتر و به مأموریت انسان در دنیا فکر کند. قبلا برای خوردن یک میوه باید صبر می‌کردیم تا فصلش برسد. برای بعضی از میوه‌ها هم باید می‌رفتیم به یک شهر یا حتی کشور دیگر. الان همه میوه‌ها در همه روزهای سال و همه جا در دسترس است. قبلا برای دیدن یک فیلم سینمایی یا تئاتر یا یک نمایش خنده‌دار باید در یک زمان خاصی به یک مکان خاصی می‌رفتیم تا یک بار آن را تماشا کنیم. الان فیلم و نمایش خنده‌دار همیشه و همه جا در دسترس همه هست. فرق نمایش و سرگرمی با میوه و خوراکی این است که حجم معده برای خوردن محدود است و با پرخوری و قاطی‌خوری شخص دل‌درد یا اسهال می‌گیرد و بدن دارای راهکارهای طبیعی برای کنترل حرص انسان نسبت به خوراکی‌ها است. ولی در مورد نمایش و سرگرمی اینطور نیست و شخص باید با اراده خودش، حرص و طمعش را نسبت به سرگرمی‌ها کنترل کند و افراد غافل، به راحتی غرق در سرگرمی‌ها می‌شوند و سرمایه‌های زندگی دنیا و زندگی ابدی آخرتشان را از دست می‌دهند. افراد سودجو هم دلالان توجه انسان‌ها هستند و با دزدیدن توجه آنها و مشغول کردن آنها به سرگرمی‌ها پول خوبی به جیب می‌زنند. همان داستان معروف پینوکیو و شهربازی و تبدیل شدن بچه‌ها به الاغ. در کشورهای خارجی هم بعضی‌ها نسبت به این موضوع حساس شده‌اند و انواع روشها برای درمان این ذهن‌های گرفتار در حال بروز و ظهور است. مانند Mindfullness Meditation ، سم زدایی دیجیتال، سم زدایی دوپامین، سم زدایی شبکه‌های اجتماعی، رفتن چند روزه به کوه‌ها و غارها که از همه این دزدها به دور باشند و غیره. @MojtabaInFrance