◽️وای به روزی که مسلح شویم! این شعار در طول اغتشاشات زیاد شنیده می‌شد، روی دیوار مجتمع ساختمانی ما هم این شعار را نوشته بودند و من مدام به این فکر می‌کردم که جوانانی که این شعار را تکرار می‌کنند مگر همه‌شان تروریست و جنگ‌طلب‌اند که دوست دارند مسلح شوند؟ مسلما خیر! پس چرا دوست دارند مسلح شوند؟ سوال اساسی‌تر: آیا اگر مسلح شوید مساله‌ای که دنبالش هستید را می‌یابید؟ برای سوال اول دو پاسخ به ذهنم آمد: اول همان "اهلی نبودن" که در داستان شازده کوچولو و روباه گفته شد. دوم خیال ورم کرده از نفهمیدن نتایج یک کار. قوه خیال اصولا بی‌تربیت است اما فیلم و بازی‌های رایانه‌ای کاری کرده که بی‌تربیتی قوه خیال سر از بی‌خاصیتی آن در آورد. باز آن خیال بی‌تربیت چیزی بود که می‌توانست مثل طفل گریز پای تصویر و تجسیمی از عواقب یک کار خوب یا بد را جلوی چشم بگذارد. اما فیلم‌ها و بازی‌ها قوه خیال این نسل را ذبح کرده و نمی‌تواند درک کند یعنی چه اگر جنگ داخلی شود!! اما سوال دوم: آیا فکر کرده‌اند اگر مسلح شوند طرف مقابل بیکار می‌نشیند؟ از سلاح می‌ترسد؟ تجربه جنگی‌اش کمتر از شماست؟ انگیزه جنگی کمتری دارد؟ انگیزه دفاعش کمتر است؟ شهادت طلبی‌اش بی‌رمق‌تر است؟ تعداد و عده و عُده‌شان کمتر است؟ چی فکر کرده‌اند پیش خودشان؟ اصلا فرض کنیم شما مخالفین‌تان را قلع و قمع کردید! فکر می‌کنید آمریکا حکومت ایران را دو دستی به نشانه احترام تقدیم شما می‌کند که دو لپی آن را میل کنید؟! چرا این قدر خام و نپخته‌اید؟!!