◽️ مقایسه صدا و سیما و رقیبان! 🔹با فرمول بالا (تکنیک‌های اقناع) به این فکر کنیم چرا جوان و نوجوان ایرانی به رسانه‌هایی مثل اینترنشنال و منوتو اعتماد می‌کند؟ چگونه ممکن است آنها را خیرخواه خود بداند در حالی که چنین شبکه‌هایی هزینه‌های هنگفتی دارند؟ در حالی که اغلب کشورهای توسعه یافته بابت برنامه‌های تلویزیونی از شهروندان‌شان، آبونمان یا حق اشتراک می‌گیرند اما برنامه‌ این شبکه‌ها رایگان برای ما منتشر می‌شود؟ 🔸این رسانه‌ها منابع مالی شفافی ندارند و اکیدا انکار می‌کنند که وابسته به دولت یا جریان خاصی باشند،  در حالی که صدا و سیما را همه می‌دانند که یک رسانه کاملا حکومتی است. چگونه مخاطب‌شان را مجاب کرده‌اند که ما وابسته نیستیم؟ با گزارش‌هایی که علیه همه دولت‌ها کار می‌کند، بی‌بی‌سی علیه همه گزارش می‌رود، علیه آمریکا، انگلیس، اروپا و همه و از طرف دیگر در مواری گزارش‌هایی به نفع جمهوری اسلامی کار می‌کند. اما! صدا و سیما تا مدت‌ها همه امور مربوط به نظام اسلامی را سفیدِ سفید و همه امور مربوط به دشمنان جمهوری اسلامی را سیاه نشان می‌داد. به تعبیر دیگر: "این رسانه‌ها توانسته‌اند بی‌طرفی و در نتیجه خیرخواهی خودشان را اثبات کنند بر خلاف صدا و سیما". 🔹نکته دیگر اثبات صداقت است. رسانه‌های بیگانه خود را طرفدار حاکمیت خاصی نشان نمی‌دهند و لذا تناقض‌های رفتاری‌شان را نمی‌شود کشف کرد. اما صدا و سیما هر چه بگوید می‌شود تناقض آن را با یکی از عملکردهای مسئولین جمهوری اثبات کرد!! 🔸 نتیجه این که صدا وسیما تا زمانی که دولتی باقی بماند یک پرهزینه‌ی بازنده است. می‌شود هم خصوصی شود و هم تحت نظارت‌های شدید و هوشمند قرار بگیرد. در این صورت مجبور می‌شود هزینه‌اش را خودش تامین کند و البته تبعات بالا را هم نداشته باشد.