به گمان من لحظه‌ی شکست، یکی از حقیقی‌ترین تجربه‌های وجودی ماست. لحظه‌ایست که انسان پیش خودش حاضر میشه؛ چون همه‌ی چیزهایی که انسان به آنها چشم امید دوخته، در باتلاق ناامیدی فرومیرن... شکست ما رو به مرزهای عدم میبره. شبیه‌ترین لحظه‌ها به احتضار.