▫️ حکمتی از امام صادق علیه السلام برای این روزهای ما 👈در وصیت به عبدالله بن جندب فرمودند: طُوبی لِعَبدٍ لَمْ یَغبِطِ الخَاطِئِینَ عَلی مَا اُوتُوا مِن نَعیمِ الدُّنیا وَ زَهرَتِها خوش به حال بنده‌ای که به دنیای گناه‌کاران و جذابیت نعمت‌های آنها غبطه نخورد. ▪️از غصه‌های روزانه من مشاهده این حسرت‌های جوانان سرزمینم به زندگی دیگران است. از مقایسه با زندگی دیگران و حسرت خوردن به حال آنها چقدر افسوس می‌خورم. حال، آنها که اهل دین و خدا و پیامبر نیستند شاید چندان ناراحت کننده نباشد اما کسانی که اهل روضه و هیات و قرآن کریم هستند حسرت خوردن‌شان برایم سنگین است. ▪️ کاملا حس اصحاب حضرت موسی را درک می‌کنم که به حسرت خورندگان زندگی قارون می‌گفتند وای بر شما پاداش خداوند بسی برتر و بالاتر از این نعمت‌های فانی و گذراست. ▪️ بگذریم که چنین احساسی درست هم نیست و هرگز یک انسان غیرمومن به خداوند از همین نعمت‌های دنیا لذتی بیشتر از لذت مومن نمی‌برد ولی ایمان به این گزاره مقداری مشکل است. ▪️ لکن اگر کسی توجه کند که لذت امر وجودی است و نه ماهوی خوب می‌تواند بفهمد که ظاهر لذت بردن دیگران با آن واقعیت وجودی که درک می‌کند لزوما برابر نیست. ▪️ این گونه نیست که آن شخص فرو رفته در زندگی جذاب دنیا به این صورت که تو فکر می‌کنی لذت ببرد. این حکمت را از امام صادق علیه السلام بیاموزیم و به زندگی اهل دنیا غبطه نخوریم. اگر بنا بر غبطه و حسرت خوردن است به کسانی غبطه بخوریم که عمرشان باعث افزونی کمالات انسانی چون ایمان و تقوا بوده است.