پس از سقوط امپراطوری تانگ در چین، جمعی از کارشناسان نظامی چین به ژاپن آمدند. این افراد تاکتیک ها و فنون آمورزش رزمی متنوعی را به همراه خود به این جزیره منتقل کردند. دایسوکه توگاکوره و کاین دوشی اولین استادان نینجوتسو در ژاپن لقب دارند. در ابتدای پیدایش نینجوتسو در ژاپن، این هنر نظامی یک رقیب به نام بوشیدو سامورایی داشت. بوشیدو هنری مستحکم و با نظم سامورایی است و هشت قانون اصلی و اخلاقی دارد. فنون جنگ بوشیدو بیشتر موارد با شکست مواجه می شد چراکه شرافت، اخلاق، ادب، متانت و … از مبانی بوشیدو هستند. اما از طرف دیگر، نینجوتسو از هر روشی برای پیروزی استفاده می کرد. هر نینجا اجزاه مسموم کردن، جاسوسی، نفوذ و فریب داشت و این با اصول سامورایی در تناقض بود.
با این حال، نینجوتسو در زمان حکومت فئودالی ژاپن پیشرفت زیادی داشت. ابداع کنندگان این رشته آموزشگاه های متعددی برای گسترش این هنر رزمی بوجود آوردند. تمرینات نینجوتسو شامل دویدن، فرار کردن، پنهان شدن، کار با سلاح، فریب و جاسوسی و آشنایی با دارو می شد. نینجوتسو شامل لگد زدن، چنگ زدن و تای یوزسو (مهارت های خالی دست خطی و دایره ای) می شود. همچنین بر استفاده از سلاح های سنتی مانند شمشیر، خنجر، دارت، زنجیره وزن و شوریکن (ستاره نینجا) تاکید دارد. آموزش مدرن مهارت های نینجا با الهام گرفتن از گذشته شامل اسب سواری، مواد منفجره و سم می شود.
@NIMJARNJR