ای‌کاش مهیّا بشود، این دلِ من بهرِ محرّم ای‌کاش نگاهی کنی از روی کرم، اهل بُکا را ای‌کاش که از گوشه‌ی این دشت بلاخیز می شد که بِشویَم، غم و اندوه و بلا را