چرا عباس عراقچی را یک گزینه بد برای وزارت خارجه میدانم؟ (قسمت اول)
انتخاب عباس عراقچی از این جهت که جهان کنونی پذیرای رویکرد برجامی نیست برای مسند وزارت خارجه، بدترین گزینه است. اگر تاریخ دیپلماسی ایران در ۳۵ سال پس از قطعنامه ۵۹۸ را تحلیل کنیم به این نکته میرسیم که اساس سیاست خارجی ایران در این مدت بر مبنای دکترین همگرایی و وابستگی متقابل چیده شده است. مکتبی که مولود دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ بود و امروز تاریخ مصرف آن به پایان رسیده‌است.
این مکتب از پایان دهه ۱۹۸۰ تحت تاثیر رابرت کوهن و جوزف نای در جهان مطرح شد و بازتولید ایدآلیسم بین دو جنگ جهانی محسوب میشد. ازینرو وابستگی متقابل مکتبی در روابط بین‌الملل است که در نقد نظریه وابستگی و جهان‌سوم‌گرایی در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ مطرح شد و پس از پایان جنگ سرد محبوبیت فوق‌العاده‌ای یافت. اوج آن دهه ۱۹۹۰ بود که ایده وابستگی متقابل همزمان با برنامه‌های آزادسازی در سرتاسر دنیا مطرح شد. حوادث ۱۱ سپتامبر و سپس بحران ۲۰۰۸ پایانی بر ایده همگرایی متقابل بود. در این نگاه فراملی‌گرایی و همکاریهای منطقه‌ای جایگزین رویکردهای ملی‌گرا میشود. چنانچه در دهه ۱۹۹۰ همکاریهای منطقه‌ای همچون اکو، نفتا، آسه‌آن، مرکوسور و اتحادیه اروپا به اوج بالندگی خود رسیده بود. این مکتب معتقد بود برآیند همکاری منطقه‌ای به "صلح‌کل" منجر میگردد.
✍سیدنیماموسوی
@Negahe_bartar