اگر بودید، نه یتیمان کوفه، که یتیمان دنیا، درد یتیمی را حس نمی‌کردند. آخر با وجود سایه‌ی پُر مِهرتان یتیمی معنایی نداشت. یا صاحب الزمان! ای ابوالایتام! به خانه‌ی دلِ ما یتیمانِ آخرالزمان هم سَری بزنید و دستی به سَرمان بِکِشید که سخت تشنه‌ی محبّت پدرانه‌ی شماییم! و برای‌مان دعا کنید که مدت‌هاست از پدر دوریم و هنوز فرزندانی صالح و لایقِ دیدار نشده‌ایم!