💢افضلیت دعا بر تلاوت قرآن💢 @Porseman_channel به امام باقر (ع) عرض کردم: « فَأَیُّهُمَا أَفْضَلُ کَثْرَةُ الْقِرَاءَةِ أَوْ کَثْرَةُ الدُّعَاءِ فَقَالَ کَثْرَةُ الدُّعَاءِ أَفْضَلُ أَ مَا تَسْمَعُ لِقَوْلِ اللَّهِ تَعَالَی لِنَبِیِّهِ صلی الله علیه و آله (قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ) ؛ زیاد قرآن خواندن افضل است یا زیاد دعا کردن؟ فرمود: زیاد دعا کردن؛ آیا نشنیده‌ای که خداوند در قرآن به پیامبرش(ص) می‌فرماید : قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ ؛ سوره فرقان، آیه 77 . یا محمد (ص) بگو: اگر دعای شما نباشد پروردگار من ارزشی برای شما قائل نبود.» [ 📚وسائل الشیعة، ج 6، ص 333 ، باب 26 .] ✅اما پاسخ: يقينا مقصود از احاديثى كه دعا را بر قرائتْ ترجيح مى دهند ، اين نيست كه بهتر است پيروان قرآن به كلّى قرائت اين كتاب آسمانى را كنار بگذارند و يا نسبت به آن ، اهتمام بليغى نداشته باشند و به دعا كه فضيلت بيشترى دارد بپردازند ؛ بلكه مقصود ، آن است كه اگر هر يك از اين سه ، به ميزانى كه به طور واجب يا مستحبْ لازم است ، انجام گرفت و آن گاه در فرصتى ، امر ، داير بين يكى از اين سه بود ، دعا مقدّم است ؛ زيرا پرداختن به دعا ـ كه روح عبادت است و انسان را از استكبار ، دور مى كند و به فروتنى در برابر حق ، وا مى دارد ـ سخت تر از قرائت قرآن است و فضيلت بيشترى دارد . برخى در عين تأكيد بر نسبى بودن برترى هر يك از دعا يا نماز و قرآن ـ اين احتمال را مطرح مى سازند كه چه بسا مخاطبان اين سه دسته احاديث ، متفاوت بوده اند و پيشوايان ما ، متناسب با اين كه كسى دعا يا نماز يا قرآن را در جايگاه شايسته اش مورد عنايت و اهتمام قرار نمى داد ، با توصيه و تأكيدى فزون تر و به اصطلاح ، به روش « چكش تعادل» ، وى را مخاطب مى ساختند . از جمله قراين اين سخن ، آن است كه دعا ـ كه مستلزم فروتنى انسان در برابر حق و دورى از استكبار است ـ عملى است دشوارتر و نيازمند به حالى سخت تر از حال قرائت و نماز . از اين رو ، دعا ، جز در نزد خواصّ مؤمنان ، كمتر مورد توجّه و اهتمام بوده است ، به خلاف قرآن و نماز كه پيوسته مورد توجّه توده مسلمانان بوده اند ؛ زيرا توصيه هاى پيامبر صلى الله عليه و آله واهل بيت عليهم السلام از يك سو و تأكيدات برخى حكّام و خلفا براى جا انداختن شعار «حَسبُنا كتابُ اللّه »و كوشش هايى از اين قبيل از سوى ديگر ، موجب شده اند كه در ميان امّت اسلام ، اهتمام به قرآن و نماز ، بيش از دعا باشد . یک جهت اینکه دعا کردن و نیایش دستور خود قرآن است: «وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ» خدای متعال می‌فرماید که دعا بکنید، من اجابت می‌کنم. «إن الذين يستكبرون عن عبادتی سيدخلون جهنم داخرين» خداوند دعا را به عنوان یک عبادت مهم به حساب آورده، می‌فرماید: کسانی که از عبادت من استكبار می‌ورزند، به‌زودی وارد جهنم خواهند شد. دعا اولاً عبادت است، ثانیاً دستور خود خداست «الدعاء مخ العبادة»؛ دعا مغز عبادت است. آن شکستگی که در دعا و تضرع و گدایی هست، در نماز و تلاوت قرآن نیست. انسان در تلاوت قرآن، خودش را مخاطب خدا قرار داده و خدا دارد با او صحبت می‌کند؛ اما در دعا و نیایش، حالت تضرع و گدایی دارد؛ آن شکستگی و ذلت نفسی که در دعا هست، در بقیه عبادت‌ها نیست. @Porseman_channel