داغِ تو روشـن می کنـد شمـعِ محرم را در شعله ی غم میکشاند جـانِ عالم را مـثلِ پدر میراث دارِ کربلایی تو چون از مسیرِ کربلا آوردی این غم را قلبی شکسته داری و لبریزِ از آهـی بر گونه ات داری هنوز این اشک نم نم را درد است طفلِ چار سـاله از سرِ بغضـی در قلبِ کوچک جا دهـد این حزنِ اعظم را