توی ماشین می‌روم‌. یکبار دیگر لیست مخاطبانم را نگاه می‌کنم، نه! هیچ‌کس نیست که بتوانم به او پناه ببرم. بی‌هدف توی خیابان‌ها چرخ میز‌نم. درست نمی‌دانم کجا هستم و چطور می‌افتم توی خیابانی که چراغانی است. بچه که بودم چقدر چراغ‌ها را دوست داشتم‌. دنبال چراغ‌ها را می‌گیرم و آخر خیابان انگار به مقصدی که نمی‌دانستم کجاست رسیده‌ام. به خودم که می‌آیم، چادر سر کرده‌ام، صدبار گفته‌ام ایاک نعبد و ایاک نستعین و کلی گریه کرده‌ام. گنجشک‌ها با سروصدا از یک سمت مسجد بلند می‌شوند و سمت دیگر می‌نشینند. سبک شده‌ام، شبیه این گنجشک‌ها که از این همه‌ آدم نمی‌ترسند. از سجده‌ که بلند می‌شوم، کنار جانمازم یک تسبیح سبز و یک پاکت کوچک آجیل مشکل‌گشا گذاشته‌اند‌. روی پاکت نوشته: «سلام بر تو ای ولیِ خدا، اهدایی مسجد مقدس جمکران» پیامت به دستم رسید، جوابت را می نویسم:«سلام بر تو که ولیِ خدایی، سلام بر تویی که حواست بنده هایش هست...» پایان☑️ پی‌نوشت: سرپرست و ولیّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده‌اند؛ همانها که نماز را برپا می‌دارند، و در حال رکوع، زکات می‌دهند. / سوره مائده، آیه پنجاه و پنجم #قصه_آیه‌ها #مسطورا #زندگی_با_آیه‌ها