🌷 نکته تفسیری صفحه ۴۱۴🌷 روزی که پدر و فرزند نیز به جای یکدیگر جزا نمی بینند: بدون ‏شک یکی از محکم‏ ترین رابطه‏ های احساسی، رابطه‏ ی پدر و مادر با فرزندانشان است. این احساس که به ‏طور غریزی و خدادادی در وجود همه‏ ی انسان ها نهفته شده، باعث می شود که آنان به ‏شدّت از فرزندانشان حمایت کنند و به آنان در برابر مشکلات و موانع زندگی شان یاری رسانند. امّا از آیات نورانی قرآن استفاده می شود که با فرا رسیدن رستاخیز و زنده شدن مردگان در جهان آخرت، این رابطه‏ ی احساسی از میان انسان ها رخت برمی بندد و پدران و فرزندانی که زمانی حاضر بودند جان خود را برای هم فدا کنند، مانند بیگانگان می شوند؛ چراکه معادلات زندگی دنیا در آنجا تغییر می کند و اختیاراتی که انسان ها در دنیا داشته اند، از ایشان گرفته می شود. شاید در دنیا پدرانی به‏ خاطر مقام والای اجتماعی یا ثروت فراوان یا درخواست و التماس می توانستند فرزندان مقصـر خود را از چنگ قانون و مجازات برهانند. همچنين شاید در دنیا فرزندانی می توانستند بر اشتباهات و ستم های پدرانشان سرپوش گذارند و آنان را قهرمانانی بزرگ و فداکار جلوه دهند! چراکه دنیا سرای اختیار انسان است و انسان ها در موارد فراوانی می توانند حقيقت را پنهان كنند؛ امّا اکنون که انسان ها از مرحله‏ ی اختیار گذشته اند و به جهان قيامت وارد شده اند، دیگر از ارتباط پدر و فرزندی خبری نیست. هيچ حقيقتی پوشيده نمی ماند و تمام حقايق آشكار می شود. گذشته از این، شاید در بسیاری از موارد كه پدران و مادران برای فرزندان خود سپر بلا می شوند، ضرر و زيان مالی و يا جانی محدودی می ديدند و حداكثر جان خود را از دست می دادند؛ امّا پذیرفتن مسئولیّت گناهان فرزند یا پدر و مادر در آخرت، به پذیرفتن عذابی منجر می شود که به فرموده‏ ی امیر مؤمنان علی(ع)، آسمان ها و زمین طاقت آن را ندارند . از این رو اگـر ـ به فرض محال ـ چنین امکانی هم وجود داشته باشد، هیچ کس حاضر به تجربه‏ ی آن نخواهد شد. خدای بزرگ در آیات 34 تا 37 سوره‏ ی عبس می¬فرماید: «در روز قیامت، انسان از برادر، مادر، پدر، زن و فرزندانش می گریزد؛ زیرا در آن روز، هر کس وضعیّتی دارد که او را کاملاً به خود مشغول می کند.» البتّه این واقعیّت، یک استثنا دارد. طبق آیات قرآن و روایات معصومین، افراد باایمان و نیکوکار در قیامت برای فرزندان و پدران خود و بسیاری از مردم دیگر شفاعت می کنند. البتّه باید توجّه داشته باشیم که شفاعت، نوعی عفو و بخشش الهی است که به ‏درخواست شفاعت کنندگان به برخی از گنهکاران می رسد و هیچ‏کس نمی تواند بدون اجازه‏ ی خدا برای کسی شفاعت کند. همچنین بر اساس آموزه های دین، تنها کسانی مشمول شفاعت می شوند که لیاقت و شایستگی آن را داشته باشند، و در حقیقت، شفاعت بندگانِ خوب خدا برای گنهکاران، نوعی یاری و حمایت خدا برای برخی از بندگانش است که هرچند به خدا ایمان داشته اند، به‏ سبب برخی اشتباهات نمی توانند به بهشت برسند و به عفو و بخشش خدا نیاز دارند؛ امّا هیچ گاه دشمنان خدا و کسانی که با لجاجت و تکبّر با خدا و پیامبران او مخالفت کرده اند، به شفاعتِ دوستان او نخواهند رسید. 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d