نکته تفسیری صفحه ۲۶۱ حال و روز دشمنان خدا در قیامت: شاید این سؤال بسیاری از ما باشد که «چرا خداوند که آفریدگار و فرمانروای هستی است، به دشمنان خود اجازه‏ی زندگی و فساد و گناه می دهد، و آیا او از رفتار و کردار آنان بی خبر است؟!». آیه‏ی 42 در پاسخ این سؤال می فرماید که مبادا خیال کنید که خدا از ستمکاران و کارهای بدشان غافل است و آنان می توانند آزادانه به زندگی ننگین خود ادامه دهند؛ بلکه خداوند چنین خواسته که دنیا، سرای اختیار انسان ها باشد و آنان بدون اینکه مجبور باشند، خودشان راه حق یا باطل را انتخاب کنند. البته این دوران کوتاه، بزودی به پایان می رسد و دوستان و دشمنان خدا در دادگاه عدل الهی حاضر می شوند و به پاداش و کیفر اعمال خود می رسند. آری، خدا کاملاً از حال کافران ستمگر باخبر است و مجازات آنان را تا قیامت به تأخیر انداخته است. در آن‏ روز امّا وضعیت آنان با دنیا متفاوت است؛ زیرا به فرموده‏ی آیه‏ی 48، نظام آسمان ها و زمین در قیامت دگرگون می شود، و یکی از نمونه های آن دگرگونی، تغییر وضعیت جسمی و ظاهری انسان هاست. شاید بسیاری از دشمنان خدا، با تکیه بر مال و ثروت خود و قدرت و نفوذ اجتماعی شان، در دنیا با غرور و تکبّر راه می رفتند و به افراد زیردست خود با تحقیر و کوچکی نگاه می کردند؛ شاید همیشه در دل، خودشان را مهم ترین افراد جهان می پنداشتند و گمان می کردند که هیچ گاه نابود نمی شوند؛ شاید آزادانه برای عیّاشی و گناه یا خونریزی و فساد، به هر جای جهان که می خواستند، سفر می کردند؛ امّا این آزادی و اختیار به زودی به پایان می رسد و آن نگون‏بختان گنهکار، با نکبت و شرمساری وارد صحرای محشر می شوند. آنجا دیگر اوضاع متفاوت است. قدرت و تسلّط خدا ـ که در دنیا از کافران پنهان بود ـ نمایان می شود و خصوصیات زشت کافران در ظهور می یابد: چشم هایشان از ترس و حیرت خیره می شود (تَشخَصُ فیهِ الاَبصار)؛ به سرعت به سوی جایگاهشان در دادگاه قیامت می دوند و با ذلّت و خواری به صحنه ی هولناک قیامت می نگرند(مُهطعینَ)؛ سرهایشان را به سوی آسمان می کشند تا عذاب را نبینند(مُقنِعی رُؤوسِهِم) و از هول و وحشت پلک نمی زنند (لایَرتَدُّ اِلَیهِم طَرفُهُم)؛ دلهایشان از ترس خالی می شود و قدرت هیچ گونه تصمیم گیری ندارند(اَفئِدَتُهُم هَواِّء). آنجا دیگر از آزادی خبری نیست؛ بلکه با غل و زنجیرِ آتشین بسته می شوند(مُقَرَّنینَ فِی الاَصفاد) و به جای لباس های پر زرق و برقی که با آن به دیگران فخر می فروختند، لباس هایی از مواد بدبوی مذاب و مشتعل بر تن هایشان پوشانده می شود (سَرابیلُهُم مِن قَطِران) و در آن‏ حال، آتش، چهره هایشان را فرا می گیرد (تَغشیّْ وُجوهَهُمُ النّار). با این اوصاف، به نظر شما، آیا خدا از حال آنان بی خبر بوده یا آنان از خدا غافل بوده‏اند؟ #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d