به وسعت وحجم هولوکاست و کذب و صدق ان واقعه کاری نداریم... اما ببینید چطور یهودی ها با تلاش و تکاپوی فرهنگی(که البته منشا این امکانات،با رشد اقتصادی وحمایت از یکدیگر و گسترش روابط بود)از ساختن فیلم ها،ادبیات و نشریات ومقالات،کاری نموده اند که افکار عمومی جهان نیز دست ترحم و ملاطفت خود را بر روی این قوم کشاند وامروز هم با قدرت سیاسی و هم نفوذ فرهنگی کاری نموده اند که از امریکا تا اروپا،کسی را یارای انکارِ ان واقعه ی مغروق در اغراق نیست! وقتی برای یک واقعه ی شبهه ناک میشود اینقدر تلاش کرد و نموده اند!(ولو با انگیزه ی اعتقادی منفی یا مثبت) چرا در مورد بزرگترین نسل کشی خاورمیانه که ۱۲۰ سال ازان میگذرد وبوی تازگی خون های ریخته شده اش از قندهار و هلمند و غزنی و ارزگان،بامیان و بلخ هنوز مشام را می ازارد ساکتیم ؟ و چرا عظیم ملت ایران، در برابر نابودی خراسان،مهد فرهنگ و تمدن ایران زمین و تبدیل ان به جهنم اوارگی و مصیبت و فلاکت،تنها در طول یک قرن، با سیاست هدف گذاری و برنامه ریزی شده ی انگلستان به وسیله سواستفاده از نااگاهی وبی خردی قبایل تورابورا، اینقدر منفعل و بیخیال و نظاره گر است؟ امروز ما در جایگاهی هستیم که هر صدا و هر پژواک،انعکاس درد و ماتم ما باشد و بتواند ذره ای وجدان های انسانی را به سمت تعالی و دست گیری این ملت،جهت دهد،برای ما محترم و شایسته ی سپاس است ووووووووو و حقیقتا همه باید فکر کنیم که؛ برای نجات خراسان و تمدن ایرانی و زبان پارسی چه باید کرد؟