💠 قرآن و امام حسین علیه السلام قربانى بزرگ‏ 📖 وَ فَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظیمٍ. (صافّات - ١٠٧) "و او را به ذبح بزرگى فدا ساختیم." ✍ از امام رضا(ع) نقل است: هنگامى كه خداوند به حضرت ابراهیم(ع) امر نمود تا گوسفندى را كه بر او فرستاده بود، به جاى فرزندش اسماعیل، قربانى كند، ابراهیم آرزو كرد كه كاش فرزندش اسماعیل را با دستش ذبح نماید تا بدین جهت سزاوار بالاترین مراتب ثواب مصیبت‏زدگان گردد. پس خداوند به او وحى فرمود: اى ابراهیم! محبوبترین بندگانم در نزد تو چه كسى است؟ ابراهیم عرض كرد: پروردگارا! كسى را كه محبوب‏تر از حبیب خودت محمّد، در نزد من باشد، نیافریده‏اى. پس خداوند به او وحى فرمود: آیا او نزد تو محبوب‏تر است یا خودت؟ابراهیم عرض كرد: البتّه او را از خودم عزیزتر مى‏دانم. خطاب شد: آیا فرزند او نزد تو عزیزتر است یا فرزندت؟ عرض كرد: البتّه فرزندش. خطاب شد: آیا كشتن فرزندش از روى ستم، به دست دشمنانش بیشتر دلت را مى‏آزارد، یا قربانى نمودن فرزندت به دست خودت براى اطاعت از من؟ عرض كرد: البتّه كشته شدنش به دست دشمنانش دلم را بیشتر به درد مى‏آورد. خداوند خطاب فرمود: اى ابراهیم! همانا مردمى كه خود را به دروغ از پیروان محمّد مى‏دانند، فرزندش حسین را پس از رحلت او از روى ستم و كینه مى‏كشند، همان‏گونه كه گوسفند كشته مى‏شود، و از این جهت دچار خشم من مى‏گردند. حضرت ابراهیم از این سخنان بى‏تاب شد و دلش آزرده گشت و شروع به گریستن نمود. پس خداوند عزّوجل خطاب فرمود: اى ابراهیم! به تحقیق كه فدا كردم بى‏تابیت بر فرزندت اسماعیل را چنان‏چه او را به دستت ذبح مى‏كردى، به بى‏قراریت بر حسین و كشته شدنش، و بالاترین مراتب ثواب مصیبت‏زدگان را برایت واجب نمودم. سپس امام رضا(ع) فرمودند: و این است معنى فرمایش خداوند عزّوجل: (و فدیناه بذبحٍ عظیم) 📜 بحار الانوار، جلد ١٢، صفحه ١٢۴، حدیث ١