دوست‎دار خدا، مشغول شکرِ چه نعمتی است؟ 🔹️«فَإِذَا فَعَلَ ذَلِكَ أَسْكَنْتُ‏ فِي‏ قَلْبِهِ‏ حُبّاً حَتَّى أَجْعَلَ قَلْبَهُ لِي وَفَرَاغَهُ وَاشْتِغَالَهُ وَهَمَّهُ وَحَدِيثَهُ مِنَ النِّعْمَةِ الَّتِي أَنْعَمْتُ بِهَا عَلَى أَهْلِ مَحَبَّتِي مِنْ خَلْقِي» 🔹️[در این فراز از حدیث قدسی خداوند می فرماید: کسی که محبت دنیا را از دلش بیرون کرد و دائما در حال مراقبه بود و خواست من را بر خواست خود مقدم ساخت، قلبش را با محبّت خویش آرامش بخشم تا این که آن را یک باره از آن خود گردانم و] دیگر همّ و ذکر و فکر و توجهش به آن نعمت های خاصی است که خدا به اهل محبتش می دهد؛ 🔹️دیگر فرصت نمی کند درباره یکی یکی نعمت های دنیا بگوید که «خدایا الحمد لله که چشم سالم دارم، گوش سالم دارم، زبان سالم دارم» این[گونه شکرگزاری‎ها بابت نعمات مادی] کار ماست، ما از این جا باید شروع کنیم. 🔹️اما آن‎ها کسانی هستند که فرصت شکر این چنین نعمت ها را ندارند. آنچنان نعمت های معنوی در نظرشان مهم است و برایشان جلب توجه می کند که فرصت نمی کنند شکر نعمت های مادی را به جا بیاورند، مگر به تعبیر خیلی کلی، مثلا بگویند «خدایا به خاطر همه نعمت های مادی ای که داده ای تو را شکر می کنم.» ۱۳۹۳/۰۴/۱۶ #درس_اخلاق