عدم اعتماد به دشمن امت اسلامی، از زمان صدر اسلام تاکنون، دشمنان بسیاری داشته‌است، که همواره سعی کرده‌اند از راه‌های مختلف به مسلمانان ضربه وارد کنند و باعث شکاف و تفرقه بین مسلمانان گردند. در زمان پیامبر، یهودیان و مشرکان مکه دشمنان آشکار مسلمانان بودند، آنان بارها با پیامبر عهد می‌بستند ولی بعد از مدتی پیمان‌‌شکنی می‌کردند؛ به همین دلیل خداوند در قرآن خطاب به مسلمانان می‌فرماید: «یا اَیُّها الَذینَ آمَنُوا لاتَتَّخِذُوا عَدُوّی وَعَدُوَّکُم اَولیاءَ تُلقُونَ اِلَیهِم بِالمَوَّدَهِ وَ قَدکَفَروُا بِما جاءَکُم مِنَ الحَقّ. ای کسانی که ایمان آورده‌اید، دشمنان من و دشمنان خودتان را دوستان خود مگیرید، شما با آنان اظهار دوستی می‌کنید درحالی‌که آنان به‌طور یقین به آنچه از حق برای شما آمده کافرند» (سوره‌ی ممتحنه، ۱). یکی از وظایف مسلمانان، دشمن‌شناسی و عدم اعتماد به دشمن است. خداوند در قرآن کریم، اهل ایمان را از دوستی با دشمنان بر حذر داشته و دستور داده است که آنان را محرم رازهای خود نگیرند و خود را با تمام توان برای مقابله با آنان آماده کنند. در تفسیر آیه‌ی فوق آمده است: جامعه‌ی ایمانی حق ندارد با دشمنان خدا رابطه‌ی صمیمانه و دوستانه برقرار کند؛ زیرا ابراز دوستی با دشمنان، جرئت آنان را در برابر مؤمنان بیشتر می‌کند. برقراری رابطه با کفار، تنها در صورتی جایز است که آنان به ارزش‌های مسلمانان احترام بگذارند. بنابراین یک فرد مسلمان، موظف است دشمن خود را بشناسد و هیچ‌گاه به او اعتماد نکند، زیرا مطابق آیات قرآن، هدف دشمنان از دوستی با جامعه‌ی مسلمین، نفوذ در افکار و تغییر عقاید، باور و ایمان آنان، همچنین تصرف در اموال و ثروت‌های آن‌هاست. #قرآن_رمضان_1400 #انتخاب #دشمن‌شناسی #ا_دهقانی