🗂 جلسه سوم: استاد حجت الاسلام حسین پناه: 🔸هر اقدام و عملکردی در مقام تربیت، دانسته یا ندانسته، تحت یک چارچوب فکری و نظری اتفاق می افتد؛ اقدامات تربیتی، کوچک باشد یا بزرگ، مبتنی بر یک سری گزاره های توصیفی (مبانی) در امتداد یک مطلوبهای معین شده (اهداف) و مطابق با یک سری تجویزات (اصول و روش ها) و ... تحقق می پذیرد. 🔸این گزاره های توصیفی و تجویزی که سمت و سوی اقدامات تربیتی را مشخص می کنند، در مجموع «نظام تربیتی» نام می گیرند. هیچ اقدام تربیتی، بدون نظام (ارتکازی یا تفصیلی) نیست؛ و بدیهی است که علم تفصیلی به این نظام داشتن، هدایت اقدامات تربیتی را هوشمندانه تر و بهتر میکند. 🔸تربیت دینی و زیر محموعه آن «تربیت عبادی» و به خصوص «نماز آموزی» نیز از این قاعده مستثنی نیست، در نماز آموزی به فرزندان هم باید که نظام تربیتی مربوط یه آن استخراج و تبیین شود. تا نسبت به وصول به نتیجه مورد نظر از این اقدام نماز آموزی، اظمینان خاصل شود. اگر که در عموم ساحت‌های تربیتی، استخراج همه عناصر نظام تربیتی، از میان متون دینی صورت نگرفته باشد، بدون تردید در ساحت تربیت عبادی و به ویژه در نماز آموزی به فرزندان، قطعا ادله مفصلی در اختیار فقیه هست و بدون توقف و اضطرار به دیگر دانش های اسلامی مثل فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی و یا ... فقه مستقلا در استخراج تمامی عناصر نظام تربیت خودکفاست ؛ و هر چند امکان استنباط گزاره های توصیفی (مبانی و اهداف و مراخل و ...) از گرازه های تجویزی (روش ها و اصول) وجود دارد؛ ولی در میان منابع فقهی، ببه اندازه کافی ادله بیان کننده مفاد مورد نظر در این عناصر توصیفی نظام ، وجود دارد. 👇👇👇