بسیار شنیده ایم که هر چیزی با گذشت زمان از ارزش اش کاسته شود و مشتری هایش کم! اما کهنه‎ها همیشه دل آزار بازار نیستند.. بعضی چیز ها هستند که هر چه گذر ایام به آنها میخورد، قیمتی تر می شود؛ _ مثل عقیق سرخی که هر چه غبار کُهنگی روی آن بنشیند، گران تر می‌خرند.! _ مثل همان شراب گَس که در خمره ساقیان سال به آن گشته است.! _ مثل فرش دستبافت عتیقه ای که تار و پودش درآمیخته ای از رنج ها و عشق هاست.! _ مثل خاطرات کودکی و نوجوانی که یادآور روز های شیرین زندگی ست.! این کهنه های قیمتی زیاد نیستند؛ کم هستند و ناب! اما ناب ترین و ارزشمند ترین کهنه عالم، عمر گرانی ست که در زیر خیمه سلطان عالم به کسوت نوکری می‌گذرد.. همین پیراهن مشکی که کارمان شده هر سال این دو ماه بر تن کنیم، همین شوق خدمتی که از کودکی جوانه زد و هنوز هم در دل مان حرارتی بی انتها دارد، همین ساعات و لحظاتی که در خادمی آستان حضرت سیدالشهدا (ع)، بر سرِ خوان پر برکتش از عمر گذشت، و خلاصه این عشق، که هر روزی که با آن میگذرد، بهایش را ارزنده تر میکند و عیار اش را بالاتر.. /گذر تک تک این ثانیه های عُمرم به قدیمی شدن نوکری ات می ارزد.../ @SajjadRezvani118