حڪمتِ دو : آن ڪس ڪھ با طمع خوے گیرد فرومایھ گردد و آن ڪس ڪھ از پریشان روزےِ خود پردھ بردارد بہ خوارے تن دھد و ھرڪس زبانِ خود را بر خویش فرمانروا کند بے مقدار گردد . . . [نھج‌البلاغھ‌جآن]