و تنها نام کسانی بر زمین ماندگار می شود که دل به دیده شدن در بین مردمان روزگارشان نبسته‌اند و ستاره‌های آسمان بی‌نشانی‌اند. آن ها که فارغ از سواری بر موج‌ نام و مقام و و جایگاه، به خدمت مخلصانه فکر می‌کنند... به اینکه همین خرده نام های باقی‌مانده را هم پاک کنند، و از بین خیل ادعا و هیاهو و شهوت دیده شدن و طلب محبت از مردمان، فقط بخواهند رفیق باشند... یک بلندای آرام در سکوت محض، که بی صدا بیایند و دل‌های گرفتار در تاریکی و ناامیدی را تعمیر کنند و بروند... بی نام... بی هرآنچه آدمی را دلخوش می‌کند که کسی شده و لابد به جایی رسیده... مأموریت ویژه شان در این عالم گرفتن دست‌هاست، بی آنکه ردپایی از به جا بگذارند... و چه خوش آسایشی است گم‌نامی... یکی شدن با بزرگترین نام های هستی... ماندگار شدن... ابراهیم شدن... هادی شدن... کلمه‌ی محبوب خدا شهید شدن..