‍ چشمانِ تو... بے نظیرترین غزلِ عاشقانه ام مادر بخند... ڪه لبخندِ تو شَوَد؛ تصویرِ جاودانه ے قابِ زمانه ام بر من بتاب چو "خورشیدِ مهربان" من، بے تو گرچه "ماه" ولی... بے نشانه ام! مادر ! دریغ نڪن شانه ات ڪه باز... اَبریست آسمانم و محتاجِ شانه ام دلگیرم از زمانه و چون اَبرِ نو بهار؛ مشتاقِ گریه هاے بے بهانه ام لالایے اَت هنوز نرفته زِ یادَم و... من تا اَبد عاشقِ این ترانه ام! گاهی بیا به سرزمینِ خوابهاے من با من بخوان ترانه ے ڪودڪانه ام شاید ڪه بشڪند؛ این بغضِ لعنتی اندوه، پر ڪِشد؛ از بامِ خانه ام! #شیوا_صالحی